Łokieć

Łokieć tenisisty

Entezopatia nadkłykcia bocznego kości ramiennej, łokieć tenisisty (łac. epicondylitis lateralis humeri) – zespół bólowy tkanek miękkich położonych bocznie w stosunku do stawu łokciowego, pochodzący najczęściej z uszkodzonego przyczepu mięśnia prostownika wspólnego palców, który przyczepia się do nadkłykcia bocznego kości ramiennej. Ból może promieniować, zgodnie z przebiegiem mięśnia, w kierunku przedramienia i nadgarstka.

Uszkodzenia tego przyczepu najczęściej zdarzają się w wyniku wykonywania naprzemiennych ruchów prostowania i odwracania nadgarstka, takich jak na przykład używanie śrubokręta, ale również odbijanie piłki z bekhendu przy zgiętym łokciu (stąd alternatywna nazwa choroby). Do choroby predysponują również czynności takie jak noszenie ciężkich przedmiotów przy wyprostowanych łokciach, wykonywanie ruchów podobnych jak przy wyrywaniu chwastów lub depilacji.

Łokieć golfisty

Entezopatia nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, łokieć golfisty (łac. epicondylitis medialis humeri) – zespół bólowy tkanek miękkich położonych przyśrodkowo w stosunku do stawu łokciowego, związany najczęściej z uszkodzeniem przyczepów mięśnia nawrotnego obłego lub mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka.

Do uszkodzenia przyczepów najczęściej doprowadzają mikrourazy w wyniku zespołu przeciążeniowego wskutek powtarzalnych ruchów nadgarstka wbrew oporowi, takich jak gra w golfa, rzucanie np. piłką baseballową.

Leczenie stosuje się podobne jak w entezopatii nadkłyckia bocznego kości ramiennej.


Ból kręgosłupa lędźwiowego

Bóle dolnego odcinka kręgosłupa występują coraz częściej i są jedną z głównych przyczyn utraty zdolności do wykonywania pracy zawodowej oraz aktywnego uczestniczenia w życiu społecznym. Dolegliwości te dotykają w szczególności osoby prowadzące siedzący tryb życia, który pociąga za sobą takie konsekwencje jak otyłość, osłabienie mięśni, ograniczenie aktywności fizycznej, a w efekcie końcowym także zmiany przeciążeniowo-zwyrodnieniowe dolnego odcinka kręgosłupa.

Kompleksowa fizjoterapia ma na celu zniwelowanie bólu poprzez odciążenie segmentu ruchowego, wzmocnienie mięśni w obrębie tułowia, poprawę stabilizacji centralnej oraz wyćwiczenie prawidłowej postawy ciała. W zależności od przyczyny dolegliwości bólowych - stosuje się różne metody usprawniania. Do najpopularniejszych należą m.in. metoda McKenzie, która jednocześnie jest także metodą diagnostyczną, metoda Lewit’a - która również stanowi diagnozę jak i terapię (zabiegi opierają się na poszukiwaniu przyczyny bólu, następnie wykonywane są mobilizacje i manipulacje aktywne - o większej skuteczności, bądź bierne), ćwiczenia tzw."szkoły pleców" czy masaż. Dodatkowo proces usprawniania ruchowego wspierany jest fizykoterapią (m.in. elektroterapią) oraz kinesiotapingiem.
Ważną częścią usprawniania jest wyrobienie u pacjenta odpowiednich nawyków podczas podnoszenia przedmiotów z podłoża, odpowiedniej postawy podczas pracy siedzącej, poprawnego sposobu pochylania się czy wykonywania czynności życia codziennego.


Nietrzymanie moczu

Nietrzymanie moczu to problem dotyczący dużej grupy kobiet, o którym mówi się ostatnio coraz głośniej. Poniżej kilka informacji na temat wysiłkowego nietrzymania moczu.
Osoby predysponowane do wystąpienia powyższej dolegliwości to między innymi:

  • kobiety w okresie klimakterium i senium
  • osoby ciężko pracujące fizycznie
  • kobiety po licznych porodach
  • niewłaściwe postępowanie w połogu
  • pooperacyjna/poporodowa niedomoga zwieracza cewki moczowej
  • stres
  • czynniki neurogenne
  • otyłość
  • żylaki
  • nadciśnienie
  • przewlekły kaszel, astma, przewlekłe zaparcia
  • choroby wyniszczające
  • predyspozycje genetyczne

Kiedy możemy podejrzewać, że występuje u nas wysiłkowe nietrzymanie moczu? Wtedy, gdy zauważamy mimowolny odpływ moczu przy wzroście ciśnienia śródbrzusznego, na skutek niewielkich wysiłków (mówiąc prościej, podczas takich czynności jak: kaszel, kichanie, śmiech lub podnoszenie niewielkiego ciężaru).

Pierwszym krokiem w walce z nietrzymaniem moczu jest wizyta u lekarza specjalisty. Powinien on zdiagnozować rodzaj nietrzymania moczu na podstawie odpowiednich badań.

Po zdiagnozowaniu wysiłkowego nietrzymania moczu nadchodzi odpowiednia pora na wizytę w gabinecie fizjoterapeuty, który może znacznie z problemem pomóc (oczywiście wszystko zależy od indywidualnego przypadku).

W gabinecie odbędzie się badanie fizjoterapeutyczne oraz zostanie zaproponowana odpowiednia dla danej osoby, indywidualnie dobrana terapia. Proponowane zabiegi to między innymi: elektroterapia (prądy Kotz'a, TENS), ćwiczenia mięśni dna miednicy (mają na celu wzmocnienie oraz uelastycznienie mięśni), nauka napinania oraz rozluźniania danych mięśni dna miednicy, odpowiedniego oddychania podczas ćwiczeń, aktywacja odpowiednich mięśni głębokich, wpływających na ciśnienie śródbrzuszne, czy uzupełniająco laseroterapia oraz magnetoterapia.

Równolegle prowadzony powinien być także trening behawioralny - tzw. terapia treningu pęcherza moczowego (wytworzenie przyzwyczajeń oraz odruchów dotyczących oddawania moczu. Oddawanie moczu o określonych godzinach w ciągu dnia, przyjmowanie określonej ilości płynów, nauka regularnego oddawania moczu z poprawną częstotliwością).

Należy pamiętać, że leczenie chirurgiczne wysiłkowego nietrzymania moczu to ostateczność!